Unilever-topvrouw Conny Braams gelooft in de kracht van diversiteit en inclusiviteit. Lees hier het interview wat Adnan Basaran met haar had.

Onlangs las ik het nieuwe boek van Jeroen Smit, Het grote gevecht. De titel spreekt boekdelen, want het is een mooi voorbeeld van wat er gebeurt als een ceo niet meer luistert naar zijn directe omgeving en wat dat doet met de onderlinge relaties.

Het domineerde korte tijd het nieuws: de Sociaal-Economische Raad (SER) wil een bindend quotum invoeren voor vrouwen in de raad van commissarissen van beursgenoteerde ondernemingen.

Een jaar of tien geleden schreef psychologe Martine Delfos een boek met de titel ‘Verschil mag er zijn’. Een interessant werk waarin zij onder meer de schoonheid van verschillen in geslachtstypen beschrijft.

‘Moslimfobie, intimidatie bij politie – en de top kijkt weg’. Zo luidde de vrij confronterende kop boven een recent artikel in NRC.

Als we oprecht meer samenhang willen en meer acceptatie van verschil, dan zullen we moeten onderzoeken en begrijpen wat ons gedrag bepaalt.

Ondanks het feit dat een aanzienlijk deel van de samenleving bicultureel is, zijn biculturele Nederlanders volstrekt ondervertegenwoordigd in de hogere managementlagen en de top van het Nederlandse bedrijfsleven.

Ik las onlangs een mooi citaat van Maya Angelou: ‘You only are free when you realize you belong no place – you belong every place – no place at all. The price is high. The reward is great.’

Alleen met méér verbinding kunnen we de businesscase Nederland sterker maken.

Een interview wat Adnan Basaran voor Management Scope had met Annet Aris, lid van de rvc van onder meer Randstad, ASML en Rabobank over diversiteit en inclusie.

Je kunt als organisatie nog zo succesvol zijn in het aantrekken van bicultureel talent, als er maar een fractie van dat talent doorstroomt naar de middenlaag en er helemaal geen bicultureel talent vertegenwoordigd is in de toplaag, dan sla je de plank volledig mis.

“De geest die streeft naar eenwording kan niet tevreden zijn met het feit dat er twee velden bestaan die van nature volledig onafhankelijk van elkaar zijn” Einstein in zijn Nobellezing.…

In de dagelijkse praktijk merken mijn collega’s en ik dat het bedrijven ­– ondanks alle goede bedoelingen – niet of nauwelijks lukt om een inclusieve werkomgeving te creëren.

Via inclusie kom je tot veel hechtere relaties, met alle positieve gevolgen van dien voor de bedrijfsvoering.

Hoe maken we de overstap van praten over inclusie naar het realiseren ervan?